ΤΡΈΝΑ

Περπάτησα για λίγο δίπλα στις ράγες

αφουγκράζοντας τις φωνές που χάνονταν

καθώς η αγγελία της εκδρομής

ξέφευγε από τις ηλεκτρικές γωνιές των ονείρων μας.

Μόνος σ’ αυτήν τη δύνη του πρωινού .

Μόνος ακολουθώ δίχως ντροπή στη σκέψη.

Χωρίς την ανείπωτη χαρά του μοναχικού.

Μόνος στο πισωγύρισμα της μνήμης.

Στη σειρά οι αριθμοί

και τα προσωπικά σου αντικείμενα δίπλα

τόσο έντονα τονισμένα μπροστά από το όνειρο.

Άθελα μου γελώ.

Ζητιανεύω του μοναχικού την όμορφη στύση

που ο έρωτας στη ζωή χαρίζει τόσο δειλά

και χωρίς ανάγκη ν’ αντικρίζεις την ύλη σου.

Μοιρασμένα κουδούνια σε κρατούν αγκαλιά

και ο φόβος σαν γλυκό παιδικό που κολλάει στα δάκτυλα.

Τελειώνει ο χρόνος και η φωνή προστακτική

σου μιλάει για τα όνειρα.

Μετανάστες του ουρανού τα δανείζονται

στην άγνοια βουτηγμένοι κι ύστερα με τους ώμους βαριούς,

ανήμποροι τριγυρίζουν στη σήψη μας.

Μόνος περπατάω στο βόλεμα,

ζηλεύοντας

της μοναχικής καρδιάς το άγριο χτύπημα.